Gisteravond heb ik me maar eens op Wikipedia gestort. Daar vliegen de meest fantastische woorden je om de oren zoals autarkie, maar ook dat is niet de term. Een paar zinnen verder voelde ik me beter thuis. De doelstelling van zelfvoorzienend zijn is het komen tot een grote mate van onafhankelijkheid al dan niet economisch. Tja, dat is m. Ik ben graag onafhankelijk, maar deel graag van mijn grote kleine rijkdommen. Natuurlijk wil ik het liefst zelfvoorzienend leven. Met een enorme moestuin van 400 m2, een boomgaard met fruit waar je u tegen zegt, een houtkachel met oven die mijn hele huis verwarmd en waar ik brood in kan bakken, zonnecollectoren op het dak en een windmolen achter in het land(minimaal 4 hectare natuurlijk). Of liever nog een groot rad dat energie opwekt in door het kabbelende beekje naast mijn huis. Ook wil ik graag twee koeien en een varken voor de vleesvoorraad en de melk, naast de kippen en de geit die we dan nu al wel hebben. Maar ja, wil je dat allemaal kunnen hebben moet je onvoorstelbaar rijk zijn. En dan ook nog rijk geworden zijn door de lotto of een flinke erfenis, want als je zoveel verdiend heb je geen tijd meer over om te kijken hoe je boontjes hun eerste kopjes boven de grond steken. En nu is het net of wij het slecht hebben. Integendeel. Met onze 1500 m2 tuin kunnen we heel veel. En doen we ook heel veel en zijn we natuurlijk superrijk. We hebben 100 m2 moestuin, een grote kas van 3 bij 6, een groot stuk tuin waar kippen en konijnen lopen en ook is er nog voldoende ruimte voor de kinderen om te spelen en onze geit Mieke om te grazen. Ook hebben we vorig jaar een paar prachtige fruitbomen geplant, die weliswaar nog niet zo groot zijn, maar dat komt wel. De eerste 12 kersen worden in ieder geval met netten beschermd en tientallen pruimen groeien flink en ook kunnen we zeker de fruitschaal twee keer vullen met de appels die aan bomen hangen. Dus we hebben niets te klagen. 100 aardbeiplanten, een miniwijngaard met 30 wijnstokken en ga zo maar door. Zeker twee keer per week kunnen we al uit de tuin eten en zoals het nu lijkt volgen er nog flink wat dagen. Eieren zijn er ruim voldoende, zeker 35 per week. Ons gras is groen, super groen, hier en daar wat kale plekken, maar ons gras is groener dan de tuin van de buren.
Vandaag heb ik de courgettes uitgezet, de eerste peulen geoogst en ook nog wat raapjes. Ik moet nog wel even bedenken wat ik van de raapjes ga maken. Zes courgetteplanten, zou ik er genoeg aan hebben? 1 courgetteplant per gezinslid. Volgens mij hebben we daar wel genoeg aan. Ik ben bang dat ik de kelder wel kan vullen met potten ingemaakte courgette. (Teun maakt alvast een vreugdesprongetje als hij dit leest, niet dus!, Maar dat maakt me lekker niks uit, want we geven de potten die we niet opeten gewoon lekker weg!)
Mieke, de bijna melkgeit, is inmiddels gewend aan onze hobbyboerderij. S ’morgens staat ze als ik de achterdeur uit kom al te wachten op de handjes graan die ze van me krijgt. En zodra ik haar rooie riem pak maakt ze bokkesprongen door de ren, maar laat zich toch gewillig meenemen naar het malse gras. Op regendagen blijft ze bij het hok zodat ze kan schuilen, maar zodra de regen stopt vreet ze stiekem de frambozen van Teun op en ook probeert ze de rode bessen te bereiken. Iets minder jammer, maar nog steeds jammer. Alle restjes uit de tuin mag ze hebben, of tenminste eerlijk delen met Lola, Josefien, Dirkje, Bugs en het andere gedierte. We gaan komende week maar wat hoger kastanjehout halen.
De boerenkool staat klaar in de kas, wachtend tot hun tijd is gekomen om de worteltjes in de zwarte modder te zetten, maar de doperwten en de tuinbonen moeten er dan wel eerst uit. En natuurlijk de 72 grote bloeiende aardappelplanten. En de vroege wortels en natuurlijk de raapjes.
In de kas zijn de bloemkolen inmiddels zo groot als een dikke sinaasappel. Ik heb de bladeren dicht gevouwen. Het worden prachtige bloemkolen.
Volgende week ga ik mijn best doen om het zuurdesembroodbakken onder de knie te krijgen. Ik hou jullie op de hoogte.
En wat de autarkie betreft. Helemaal zelfvoorzienend zullen we nooit worden, maar een beetje onafhankelijk zijn we zeker. Voedselvoorzienend redden we gedeeltelijk. Tijd om te gaan slapen. Natuurlijk heb ik weer een aantal foto’s gemaakt van ons landgoed….
Tot de volgende keer!
