Chocoladetaart met geweckte peren, gaten in de dijk met sokken op zolder en andere beslommeringen

Soms heb je een trap onder je kont nodig, en loopt alles even niet zoals je wilt. Na de evacuatie van bijna 30 uur ben ik toch zeker 3 dagen van slag geweest. Verstand en gevoel werkten even niet samen. Verstandelijk beredeneer je dat het geen ramp geworden is, je huis gewoon droog is gebleven en iedereen veilig en gezond is. Maar toen de mensen van de kerk de zondag na thuiskomst aan onze deurbel stonden te trekken schrok ik toch. Die bel wordt echt enkel gebruikt in noodgevallen of door mensen die niet tot onze vrienden en kennissenkring behoren, en ja, sinds TNT niet meer met de vaste vertrouwde postbode werkt ook de ZZP-er van de TNT.

Om mezelf weer wat bij elkaar te schrapen wilde ik ook de Woltersummer Rommelkoeken bakken. Maar sukkel die ik ben..Ik was de havermout vergeten. Dit pak stond toen ik de koekjes al in de oven had nog steeds keurig op het aanrecht en ondanks dat ik genoeg signalen had op kunnen pikken dat er iets niet klopte is er niets werkelijk doorgedrongen. Het drong pas door toen ik tijdens het opruimen het volle pak havermout in handen kreeg. 'Oh vandaar……'! Ondanks dat ze eigenlijk best lekker waren, waren ze niet mijn eigen rommelkoeken en tja..Dan maar naar onze eigen modderige vuilnisbakken achter in de tuin. Hammie en Henkie vonden ze heerlijk. Maar daar stond ik in de keuken. Stomme dijk ook! En zo ontstond het idee van ‘Gat in de dijk koekjes’. Met zandzakken natuurlijk. Sindsdien overladen door allerlei pers. Heel grappig wat een ideetje te weeg kan brengen. Naast mijn huis staat een verkoopkastje en ze vliegen weg. Knapperige gember, anijs & kaneelkoekjes. Handgevormde dijkjes met gat en suikerklontjes bovenop. Deze laatste symboliseren de vele zandzakken op de dijk hier.

Twee dagen later lukte het bakken alweer een stuk beter. Al een tijdje experimenteer ik met chocolade cake.

En dan het liefst in combinatie met peer. In mijn kelder staat een hele voorraad. Allemaal peren van Landgoed Ewsum. Helaas verkleurden de peren na het op siroop zetten aan de bovenkant bruinig. Tja, onverkoopbaar. Maar zeker niet minder lekker en voor dit doel prima te gebruiken. Meestal zijn chocolade cakes droog en wordt er voor de chocoladesmaak enkel cacao gebruikt. Ik vind dat jammer. Als je dan een cake bakt...doe het dan goed! Hierbij geef ik jullie het recept.


250 gram zachte roomboter
250 gram ei
250 gram suiker
250 gram zelfrijzend bakmeel
50 gram cacao
150 gram gesmolten chocolade (puur)
Snufje zout
Peren uit de weck, peren op siroop of verse peren.


Klop de boter en de suiker luchtig en voeg 1 voor 1 de eieren toe. Voeg de chocolade en de cacao toe. En als laatste de bloem en het snufje zout.
Doe het deeg in een ingevette springvorm. Druk de uitgelekte peren in partjes in het deeg.
Bak de taart op 150 graden 55 minuten. Zorg dat de cake niet te gaar wordt. Hij moet een beetje klef blijven. Tenzij je het liefst een wat drogere cake hebt…maar dat kan ik me niet voorstellen.


Verder zijn we druk bezig met het bekijken wat en hoe we onze tuin en het dierenpark moeten organiseren om ook volgend winter flink te kunnen eten van de opbrengst..We hebben inmiddels alle jonge konijnen in de vriezer. Mijn man heeft ze geslacht. Een heel bijzonder gezicht. Misschien waren we eigenlijk al wel een beetje te laat met slachten want de konijnen waren al heel erg groot. De eerste drie hebben we direct in de vriezer gedaan. We hebben ze niet laten besterven. Dit hadden we natuurlijk wel moeten doen. Maar gewoon simpelweg niet aan gedacht. Het eerste konijn hebben we al opgegeten. Na anderhalf uur sudderen in kruiden en rode wijn viel het vlees van de botten. Prachtig en heerlijk bovendien. De andere zes heeft mijn man vandaag geslacht. Nu laten we ze wel besterven. Op zolder. Het heeft bijna iets rustieks. ‘Aan je sokken op zolder’.

En onze Poule de Bresse kippen zijn weer aan de leg. Dit komt absoluut doordat we de kippen en Henkie en Hammie van elkaar gescheiden hebben. De kippen werden gewoon nerveus van die vreetgrage monsters. We willen van de Bresse kippen straks eieren uitbroeden en dan een maand of 4 a 5 opfokken en dan huppakee de vriezer in.


Afgelopen week hebben we bij onze achterbuurman een kijkje mogen nemen in zijn eenden opfok bedrijf. Een erg bijzondere ervaring. We eten graag eend en het is dan ook erg bijzonder om te zien waar die eendefilets vandaan komen. Uit onze achtertuin dus...bijna 8000 eendenkuikens van het merk Pekingeend. Loopeenden. Geen water te bekennen om in te zwemmen. Enkel stro om in te liggen. Wat het meest indruk maakte was eigenlijk de eigenwijze koppies van die eenden. Eigenlijk willen we dus geen eend meer die zo massaal is opgegroeid, maar gewoon echt in de achtertuin. Gras etend. Geen 70 gram per dag groeien !?! en de pan in met 7 weken, maar rustig en relaxed al spartelend en trappelend groot worden. Lijkt ons beter. Maar zijn ze mooi of zijn ze mooi?

We verwachten de geitenlammeren van Mieke zo rond eind april. Hammie en Henkie hebben dan inmiddels het veld geruimd en onze vriezer gevuld. Op dit moment zien we nog niets aan Mieke. Ze heeft wel een bolle buik. Haar uiers lijken iets te groeien, maar ik weet niet precies wat ik kan verwachten of wat ik zou moeten zien. Voor mij is het net als voor Mieke de eerste keer dat ik meemaak dat er geitenlammeren geboren gaan worden. Ik verheug me er op. Volgens diverse sites moeten we tot minstens zes week voor de bevalling wachten voor we iets zullen zien veranderen aan de uiers. Ach, het zal wel goed komen…
Voorlopig eerst nog maar even wat bakken. Zaailijsten bekijken, de kelder leeg maken en nog wat kleine klusjes doen in de tuin. We genieten volop van de zoetzure courgettes, de appelmoes, bieten enzovoort. Ook heb ik nog flink wat winterwortels geoogst vandaag. Morgen lekker hutspot.
Zou er nog echt winter komen?

Evacuatie Woltersum...en meer..

Dit keer even geen blog over eten, koken of zelfredzaamheid. Maar een blog over zelfbehoud namelijk de evacuatie uit Woltersum. We wonen er maar met een kleine 400 mensen en veel mensen hadden nog nooit van Woltersum gehoord. Maar dat is nu anders. Ons dorp is groot in het nieuws geweest de afgelopen dagen. Al mijn buren, mijn kinderen en ook mezelf heb ik regelmatig voorbij zien komen op diverse zenders. Onze Huub heeft wel 50 keer dankbaar een broodje aangenomen uit de handen van een militair, en onze buurman van een paar huizen verderop heeft zeker wel 400 keer verteld dat hij zijn huis niet uit wilde en bleef om voor koffie te zorgen voor de hard werkende militairen. Gelukkig is de waterstand de afgelopen dagen door het spuien zo gedaald dat de dreiging voor een dijkdoorbraak is geweken. Het is erg spannend geweest. Heel bewust van hoe hoog die dijk eigenlijk is en hoe laag onze huizen eigenlijk liggen ten opzichte van de dijk ben ik er gisteren, nadat we onder politiebegeleiding, naar huis zijn gereden, even gaan kijken op de dijk. De laatste militairen bliezen de aftocht. We hebben ze uitgezwaaid. De kruiwagens op de dijk zijn de stille getuigen van het harde werken..

De bewoners namen hun dorp weer terug in handen. Het was een beetje een ‘eind- oorlog’ gevoel. Tenminste ik kan me nu wel een beetje voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Dorpsbewoners hebben de vlaggen gehesen en spandoeken gemaakt om iedereen te bedanken. Want er is eigenlijk niets anders dan lof. We zijn fantastisch opgevangen. Door iedereen! Een groep dorpsbewoners was s ’nachts al aan het werk geweest met zandzakken. Dit totdat het leger en de ME het dorp overnam. Om half twee s ’nachts werd ik al uit bed gehaald met de vraag of ik mijn auto weg wilde zetten. ‘Het leger moest er langs.’ Natuurlijk heb ik geen oog meer dicht gedaan. Ik wilde graag naar de dijk om te kijken, maar tegelijker tijd wilde ik geen ramptoerist zijn en niemand in de weg lopen. Ik heb liggen luisteren naar de voorbij denderende vrachtwagens en overvliegende helikopters. Toen er om twintig minuten over vijf een groepje ME’ers op de deur stond te bonken en met lichten naar binnen stonden te seinen was ik dus ook niet meer echt verrast. Ik had er op liggen wachten. ‘Mevrouw, u wordt verplicht geëvacueerd. De dijk is gevaarlijk verzwakt. Het water kan hier tot 2 meter hoogte komen. Hoeveel mensen zijn hier? Zes? Heeft u vervoer? U heeft een kwartier de tijd om te vertrekken. Breng uw dierbaarste spullen naar boven. En breng uw dieren in veiligheid. ‘ Ik kan je vertellen…dan ben je ineens heel snel. Gelukkig werkte Laurens (oudste zoon met down en autisme ) goed mee. Hij had zo een schone luier om en stond in de kleren. Iets wat hij anders nooit zo zou doen. Mijn man haalde de jongste uit bed en ik stond de andere twee te commanderen om zichzelf aan te kleden, terwijl ik de fotoboeken op de eerste verdieping gooide. De computers en de doos met papieren volgden de zelfde weg. Mieke werd uit stal gehaald. We hebben haar in de schuur gezet. Hier had ze de mogelijkheid om in wassend water op allerlei apparaten en kasten te springen. Via de werkbank zou ze vast de zolder bereiken…Tja wat moet je anders. Het Lola, onze Vlaamse reus hebben we op zolder in een doos gedaan en de hond hebben we meegenomen. Henkie & Hammie zijn gebleven en de kippen ook. Welke keus heb je in een kwartier? In een lange rij het dorp uit. Begeleid onder ME busjes. Zeer bizar. Mijn dochter vroeg waarom al die oude busjes er nou waren. Weet zij veel waar die voor dienen. Ik wilde graag naar de Tiggelhal. Eigenlijk is het hele dorp er bijna heen gegaan. We zijn er fantastisch opgevangen. Binnen ‘no-time’ stond er allerlei pers voor de deur en liepen overal mensen met camera’s. Gelijk kregen we koffie en broodjes aangeboden. Er was een gelaten nuchtere sfeer. ‘Als de dijk het begeeft, tja dan is het zo.’ Wat kun je er ook aan doen? We kunnen als kleine nietige mensjes wel heel wat willen. Maar tegen zoveel kuub wassend water is niks bestand. Later op de dag zijn wij naar het huis van mijn schoonouders vertrokken. Daar heb ik mijn man en de twee jongsten achter gelaten. Laurens was inmiddels wel gewoon naar school. De chauffeur belde al heel attent op. Ze had op het nieuws gehoord dat Woltersum geëvacueerd was. Waar we waren? Ze zou Laurens komen halen. Fantastisch toch?

Al bellend ben ik met Jeroen en hond terug gegaan naar de Tiggelhal. We kregen nog de gelegenheid om dieren te halen, want ook alle koeien en schapen moesten worden geëvacueerd. Er moest veel geregeld worden. Medicijnen had ik niet meegenomen voor Laurens en ook moest er een passende logeerplek gevonden worden. Normaliter logeert Laurens bij mijn ouders. Maar die waren inmiddels ook geëvacueerd, dus die optie verviel. Gelukkig bood het logeerhuis uitkomst. Helaas werd Floyd onze hond buiten de tichelhal gebeten door een andere hond. Die oude sok van ons doet echt helemaal niks. Maar een andere hond had honger en beet hem een half oor af. Bloeden dat het deed. Het was dweilen met de kraan open. Gelukkig met hulp van een aardige militair en een willige dierenarts werd het bloeden gestelpt. Helaas moest Floyd nog wel naar de dierenarts. Mijn lieve ouders hebben dit van me overgenomen. Het was zo raar afgebeten dat er geen mogelijkheden waren om te hechten. Onder operatie is er huid vrij gemaakt en kraakbeen verwijderd. Pas aan het einde van de middag werd Floyd weer wakker.

Ondertussen kon ik met buurman en agenten mee om de dieren in veiligheid te brengen. Onder begeleiding naar je eigen huis. Alle huizen waren gekenmerkt met kruizen op de ramen. De enige auto’s die er waren en de enige mensen die er waren in het gebied waren van politie, leger of ME. De agenten zijn meegegaan naar ons huis. Ze hebben konijnen uit hun hokken gevist en met opengekrabde handen hebben ze de dieren lief op zolder eten gegeven en water. Mieke is meegenomen en in een trailer geplaatst. Weg uit het gebied. Hoe zou je je huis weer zien…? Nadat ik weer terug was in de Tiggelhal heb ik me afgemeld en Laurens in Bedum kleding gebracht. Een half slapende Floyd opgehaald en samen met Jeroen richting Oude Pekela. Daar zouden we de nacht doorbrengen. En dat hebben we gedaan ook, alleen niet op de plaats waar we dachten. Mijn man had de houtkachel bij zijn ouders aangedaan. Een wijntje gekocht. Allemaal in de gedachte van even een relaxte avond. Wachten op wat komen gaat. Maar ik had mijn jas nog niet op de kapstok. Teun wilde boven de kamers van de kinderen klaar maken. Maar de rookontwikkeling die hem tegemoet kwam toe hij de deur naar boven open deed wist hij genoeg. Deur dicht. ‘Doe je jas maar weer aan, neem de kinderen mee. Ik bel 112.’ Binnen drie minuten zat ik met kids en hond weer in de auto. De sirenes kwamen al gillend aangeraced. Brand vlak buiten de schoorsteen.

Bij mijn broer in Oude Pekela hoorden we een uurtje later dat het geen vijf minuten later ontdekt had moeten worden of het hele dak had in lichte laaie gestaan. Veel schade, maar het had veel erger kunnen zijn. Gelukkig konden we bij mijn broer slapen. Matrasjes verdeeld over de slaapkamers. Maar lang hebben we niet geslapen. Onze kleinste gooide roet in het eten. Kwart voor vijf vond hij het wel mooi geweest. Het is ook zo gezellig om met papa en mama op 1 kamer te liggen… Na een heerlijk ontbijt is Teun naar het huis van zijn ouders vertrokken om puin te ruimen. En ik ben met kinderen naar de Tiggelhal gegaan. Hopend op goed nieuws. Langzaamaan druppelden de Woltersummers binnen. En na een uurtje en twee kopjes koffie verder kwam het verlossende nieuws. Jullie mogen naar huis. Blijkbaar was het nieuws dat wij kregen in de tiggelhal wat voorbarig. Want toen wij voor de brug in Ten Boer stonden om naar Woltersum te rijden hoorden we nog op radio noord dat we voorlopig niet terug mochten. Maar gelukkig bleek dit nieuws niet juist. We mochten wel terug. Onder politiebegeleiding weer terug… Thuis troffen we de kleine chaos aan die we zelf veroorzaakt hadden voor vertrek. En ook Mieke had haar best gedaan in de schuur. Met opluchting hebben we de rotzooi opgeruimd. Ook Teun heeft bij zijn ouders de beneden verdieping weer bewoonbaar gemaakt met een beetje hulp van mijn broer. Alle buren hebben zich gisteren nog verzameld in de kroeg op de hoek. We hebben nog even gekeken. RTV noord was er bij. Maar voor mij was het genoeg. Thuis op de bank het verdiende glas wijn. Toen lekker in bed…