Evacuatie Woltersum...en meer..

Dit keer even geen blog over eten, koken of zelfredzaamheid. Maar een blog over zelfbehoud namelijk de evacuatie uit Woltersum. We wonen er maar met een kleine 400 mensen en veel mensen hadden nog nooit van Woltersum gehoord. Maar dat is nu anders. Ons dorp is groot in het nieuws geweest de afgelopen dagen. Al mijn buren, mijn kinderen en ook mezelf heb ik regelmatig voorbij zien komen op diverse zenders. Onze Huub heeft wel 50 keer dankbaar een broodje aangenomen uit de handen van een militair, en onze buurman van een paar huizen verderop heeft zeker wel 400 keer verteld dat hij zijn huis niet uit wilde en bleef om voor koffie te zorgen voor de hard werkende militairen. Gelukkig is de waterstand de afgelopen dagen door het spuien zo gedaald dat de dreiging voor een dijkdoorbraak is geweken. Het is erg spannend geweest. Heel bewust van hoe hoog die dijk eigenlijk is en hoe laag onze huizen eigenlijk liggen ten opzichte van de dijk ben ik er gisteren, nadat we onder politiebegeleiding, naar huis zijn gereden, even gaan kijken op de dijk. De laatste militairen bliezen de aftocht. We hebben ze uitgezwaaid. De kruiwagens op de dijk zijn de stille getuigen van het harde werken..

De bewoners namen hun dorp weer terug in handen. Het was een beetje een ‘eind- oorlog’ gevoel. Tenminste ik kan me nu wel een beetje voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Dorpsbewoners hebben de vlaggen gehesen en spandoeken gemaakt om iedereen te bedanken. Want er is eigenlijk niets anders dan lof. We zijn fantastisch opgevangen. Door iedereen! Een groep dorpsbewoners was s ’nachts al aan het werk geweest met zandzakken. Dit totdat het leger en de ME het dorp overnam. Om half twee s ’nachts werd ik al uit bed gehaald met de vraag of ik mijn auto weg wilde zetten. ‘Het leger moest er langs.’ Natuurlijk heb ik geen oog meer dicht gedaan. Ik wilde graag naar de dijk om te kijken, maar tegelijker tijd wilde ik geen ramptoerist zijn en niemand in de weg lopen. Ik heb liggen luisteren naar de voorbij denderende vrachtwagens en overvliegende helikopters. Toen er om twintig minuten over vijf een groepje ME’ers op de deur stond te bonken en met lichten naar binnen stonden te seinen was ik dus ook niet meer echt verrast. Ik had er op liggen wachten. ‘Mevrouw, u wordt verplicht geëvacueerd. De dijk is gevaarlijk verzwakt. Het water kan hier tot 2 meter hoogte komen. Hoeveel mensen zijn hier? Zes? Heeft u vervoer? U heeft een kwartier de tijd om te vertrekken. Breng uw dierbaarste spullen naar boven. En breng uw dieren in veiligheid. ‘ Ik kan je vertellen…dan ben je ineens heel snel. Gelukkig werkte Laurens (oudste zoon met down en autisme ) goed mee. Hij had zo een schone luier om en stond in de kleren. Iets wat hij anders nooit zo zou doen. Mijn man haalde de jongste uit bed en ik stond de andere twee te commanderen om zichzelf aan te kleden, terwijl ik de fotoboeken op de eerste verdieping gooide. De computers en de doos met papieren volgden de zelfde weg. Mieke werd uit stal gehaald. We hebben haar in de schuur gezet. Hier had ze de mogelijkheid om in wassend water op allerlei apparaten en kasten te springen. Via de werkbank zou ze vast de zolder bereiken…Tja wat moet je anders. Het Lola, onze Vlaamse reus hebben we op zolder in een doos gedaan en de hond hebben we meegenomen. Henkie & Hammie zijn gebleven en de kippen ook. Welke keus heb je in een kwartier? In een lange rij het dorp uit. Begeleid onder ME busjes. Zeer bizar. Mijn dochter vroeg waarom al die oude busjes er nou waren. Weet zij veel waar die voor dienen. Ik wilde graag naar de Tiggelhal. Eigenlijk is het hele dorp er bijna heen gegaan. We zijn er fantastisch opgevangen. Binnen ‘no-time’ stond er allerlei pers voor de deur en liepen overal mensen met camera’s. Gelijk kregen we koffie en broodjes aangeboden. Er was een gelaten nuchtere sfeer. ‘Als de dijk het begeeft, tja dan is het zo.’ Wat kun je er ook aan doen? We kunnen als kleine nietige mensjes wel heel wat willen. Maar tegen zoveel kuub wassend water is niks bestand. Later op de dag zijn wij naar het huis van mijn schoonouders vertrokken. Daar heb ik mijn man en de twee jongsten achter gelaten. Laurens was inmiddels wel gewoon naar school. De chauffeur belde al heel attent op. Ze had op het nieuws gehoord dat Woltersum geëvacueerd was. Waar we waren? Ze zou Laurens komen halen. Fantastisch toch?

Al bellend ben ik met Jeroen en hond terug gegaan naar de Tiggelhal. We kregen nog de gelegenheid om dieren te halen, want ook alle koeien en schapen moesten worden geëvacueerd. Er moest veel geregeld worden. Medicijnen had ik niet meegenomen voor Laurens en ook moest er een passende logeerplek gevonden worden. Normaliter logeert Laurens bij mijn ouders. Maar die waren inmiddels ook geëvacueerd, dus die optie verviel. Gelukkig bood het logeerhuis uitkomst. Helaas werd Floyd onze hond buiten de tichelhal gebeten door een andere hond. Die oude sok van ons doet echt helemaal niks. Maar een andere hond had honger en beet hem een half oor af. Bloeden dat het deed. Het was dweilen met de kraan open. Gelukkig met hulp van een aardige militair en een willige dierenarts werd het bloeden gestelpt. Helaas moest Floyd nog wel naar de dierenarts. Mijn lieve ouders hebben dit van me overgenomen. Het was zo raar afgebeten dat er geen mogelijkheden waren om te hechten. Onder operatie is er huid vrij gemaakt en kraakbeen verwijderd. Pas aan het einde van de middag werd Floyd weer wakker.

Ondertussen kon ik met buurman en agenten mee om de dieren in veiligheid te brengen. Onder begeleiding naar je eigen huis. Alle huizen waren gekenmerkt met kruizen op de ramen. De enige auto’s die er waren en de enige mensen die er waren in het gebied waren van politie, leger of ME. De agenten zijn meegegaan naar ons huis. Ze hebben konijnen uit hun hokken gevist en met opengekrabde handen hebben ze de dieren lief op zolder eten gegeven en water. Mieke is meegenomen en in een trailer geplaatst. Weg uit het gebied. Hoe zou je je huis weer zien…? Nadat ik weer terug was in de Tiggelhal heb ik me afgemeld en Laurens in Bedum kleding gebracht. Een half slapende Floyd opgehaald en samen met Jeroen richting Oude Pekela. Daar zouden we de nacht doorbrengen. En dat hebben we gedaan ook, alleen niet op de plaats waar we dachten. Mijn man had de houtkachel bij zijn ouders aangedaan. Een wijntje gekocht. Allemaal in de gedachte van even een relaxte avond. Wachten op wat komen gaat. Maar ik had mijn jas nog niet op de kapstok. Teun wilde boven de kamers van de kinderen klaar maken. Maar de rookontwikkeling die hem tegemoet kwam toe hij de deur naar boven open deed wist hij genoeg. Deur dicht. ‘Doe je jas maar weer aan, neem de kinderen mee. Ik bel 112.’ Binnen drie minuten zat ik met kids en hond weer in de auto. De sirenes kwamen al gillend aangeraced. Brand vlak buiten de schoorsteen.

Bij mijn broer in Oude Pekela hoorden we een uurtje later dat het geen vijf minuten later ontdekt had moeten worden of het hele dak had in lichte laaie gestaan. Veel schade, maar het had veel erger kunnen zijn. Gelukkig konden we bij mijn broer slapen. Matrasjes verdeeld over de slaapkamers. Maar lang hebben we niet geslapen. Onze kleinste gooide roet in het eten. Kwart voor vijf vond hij het wel mooi geweest. Het is ook zo gezellig om met papa en mama op 1 kamer te liggen… Na een heerlijk ontbijt is Teun naar het huis van zijn ouders vertrokken om puin te ruimen. En ik ben met kinderen naar de Tiggelhal gegaan. Hopend op goed nieuws. Langzaamaan druppelden de Woltersummers binnen. En na een uurtje en twee kopjes koffie verder kwam het verlossende nieuws. Jullie mogen naar huis. Blijkbaar was het nieuws dat wij kregen in de tiggelhal wat voorbarig. Want toen wij voor de brug in Ten Boer stonden om naar Woltersum te rijden hoorden we nog op radio noord dat we voorlopig niet terug mochten. Maar gelukkig bleek dit nieuws niet juist. We mochten wel terug. Onder politiebegeleiding weer terug… Thuis troffen we de kleine chaos aan die we zelf veroorzaakt hadden voor vertrek. En ook Mieke had haar best gedaan in de schuur. Met opluchting hebben we de rotzooi opgeruimd. Ook Teun heeft bij zijn ouders de beneden verdieping weer bewoonbaar gemaakt met een beetje hulp van mijn broer. Alle buren hebben zich gisteren nog verzameld in de kroeg op de hoek. We hebben nog even gekeken. RTV noord was er bij. Maar voor mij was het genoeg. Thuis op de bank het verdiende glas wijn. Toen lekker in bed…